....Ας δώσουμε το παρόν στις Γενικές Συνελεύσεις του κλάδου μας. Θα παρθούν σημαντικές αποφάσεις. Για μας. Από εμάς, άραγε;της Δέσποινας Καλαϊτζίδου
Εκπαιδευτικού
Οργ. Γραμ. Ε.Λ.Μ.Ε Πιερίας
«Γιατί απεργούν πάλι;», γράφει το on-line λεξικό του Τριανταφυλλίδη σαν πρώτο παράδειγμα του λήμματος «απεργώ», και σαν δεύτερο: «δεν απήργησε». Έτσι βλέπουν οι ακαδημαϊκοί, και άλλοι πολλοί, εκείνους που διεκδικούν εργασιακά δικαιώματα με το να αρνούνται να παράγουν έργο:
ότι πάλι απεργούν και ποιος ξέρει γιατί. Πάλι λουφάρουν, πάλι δεν θα έχει λεωφορεία, πάλι θα κλείσουν τα διόδια για μικροαπαιτήσεις, μικροαυξήσεις, μικρομειώσεις…
Όλα μας φαίνονται μικρά, πια. Όλα τα έχουμε περάσει στο μικροσκόπιο, όχι για να δούμε τις βαθύτερες και τις πιο κρυφές πτυχές τους, αλλά για να τα ελαχιστοποιήσουμε και σιγά-σιγά να τα βγάλουμε απ’ το οπτικό μας πεδίο.Ό, τι δεν βλέπω δεν υπάρχει… (Γι’ αυτό μαζευτήκαμε και τόσοι άπιστοι Θωμάδες…)
Και, πράγματι, οι απεργίες δεν έχουν τα επιθυμητά αποτελέσματα, γιατί δεν είναι δυναμικές και μαζικές.
Δεν υπάρχει άλλος λόγος που δεν έχουν αποτέλεσμα.
Φανταστείτε αν όντως έκλειναν για ένα μήνα τα διόδια, αν όντως έκλειναν όλα τα σχολεία, αν είχαμε κατεβεί όλοι στους δρόμους απαιτώντας να πληρώσουν οι ένοχοι την κρίση.Αλλά δεν κατεβαίνουμε. Δεν «ξεκουνάμε». Ούτε εμείς με τη μόνιμη εργασία. Αν δεν κατεβούμε εμείς, που δεν έχουμε ουσιαστικές κυρώσεις (προς το παρόν), πώς να κατέβουν οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού κλάδου; Με τα 700 ευρώ, την ανασφάλιστη και μαύρη εργασία ή την απειλή της απόλυσης;
Κύριοι συνάδελφοι των Δημοσίων Υπηρεσιών, μάλλον είμαστε ένοχοι ανοχής.
Κύριοι συνδικαλιστές των Δημοσίων Υπαλλήλων, μάλλον είμαστε ένοχοι συνενοχής.
Μαθητές μου, σας ζητώ από τώρα συγνώμη γιατί δεν βλέπω τι πραγματικά μπορώ να κάνω για να σας σώσω από ένα αβέβαιο μέλλον ελαστικής απασχόλησης. Βλέπω ότι, αν κι έχω εκλεγεί για να εκπροσωπώ τους καθηγητές σας συνδικαλιστικά, η δύναμή μου είναι σχεδόν αμελητέα μπροστά στη δύναμη των πολλών, που όμως δεν καταφέρνω να πείσω. Συζητάμε να απεργήσουμε όταν θα γράφετε εξετάσεις… Μην το παρεξηγήσετε. Δεν είστε, τουλάχιστον για μένα, απλοί μοχλοί πίεσης. Και μην θορυβηθείτε εάν γίνει αυτό. Οι εξετάσεις θα γίνουν, τελικά. Αν όμως, καταφέρουμε έστω και κάτι «μικρό»; Κάτι που ίσως αύριο θα φανεί μεγάλο και τρανό; Άλλωστε πολλοί θέλετε να γίνετε δάσκαλοι, και οι περισσότεροι από εσάς δημόσιοι υπάλληλοι. Έτσι θα βρείτε μπροστά σας όλα τα δικά μας και των προηγούμενων γενεών τα «στραβά».
Όμως ξέρω ότι αγωνιάτε, κι ότι κι εσείς και οι γονείς σας δεν μπορείτε να σκεφτείτε κάτι πέραν από αυτό. Δικαιολογημένα. Η κοινωνία δεν είναι μαζί μας, ακόμα…
Τις σκέψεις αυτές θέλω να τις βγάλω από μέσα μου. Δέστε το και ως αυτοκριτική.
Και γιατί ξέρω ότι οι περισσότεροι θέλουν ν’ αντισταθούν, αλλά δεν το κάνουν γιατί φοβούνται:
φοβούνται μη χάσουν τη δουλειά τους, μη χρεοκοπήσουμε…
Για τους πρώτους έχω αίσθημα συμπάθειας, και δεν μπορώ, εγώ η μόνιμη, να απαιτήσω συμμετοχή στους αγώνες. Θα τους σεβόμουν όμως, διπλά.
Για τους δεύτερους, θα έλεγα ότι το κύριο πρόβλημα είναι η ηθική χρεοκοπία του κράτους, γιατί ο κανόνας πλέον είναι η ατιμωρησία και η αδιαντροπιά. Και φοβάμαι πολύ για το τι θα επακολουθήσει, εάν δεν βρεθούν οι υπαίτιοι αυτής της εξαθλίωσης. Γιατί, εάν δεν αποδοθούν ευθύνες, στο εξωτερικό θα συνεχίσουν να μας διαπομπεύουν, και στο εσωτερικό θα επικρατήσει ο νόμος του διαπλεκόμενου και του απατεώνα.
Εσείς, στ’ αλήθεια, δε φοβάστε;
Συνάδελφοι, μας εκλέγετε συνδικαλιστές για να συνδιεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας κι ύστερα μας αφήνετε μόνους, χωρίς το στήριγμα της βάσης, να αποφασίζουμε λίγοι για τους πολλούς.
Κι ύστερα μιλάτε για «ξοφλημένο» συνδικαλισμό.
Ναι, ξοφλήσαμε χωρίς εσάς…
Ο Ρίτσος έλεγε στη Ρωμιοσύνη, πως
«Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
…
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.»
Όμως, οι δικές μας καρδιές, βολεύονται, όπως φαίνεται, και με τ’ άδικο, ή γινόμαστε οι ίδιοι «δυνάμεις καταστολής» του εαυτού μας, καταπνίγοντας τα όποια ψήγματα αντίδρασης μας έμειναν…
Ας δώσουμε το παρόν στις Γενικές Συνελεύσεις του κλάδου μας. Θα παρθούν σημαντικές αποφάσεις. Για μας. Από εμάς, άραγε;